Jak dla mnie emocjonalna papka. Drugi raz ciężko byłoby obejrzeć.

Moim zdaniem film jest wart obejrzenia, chociaż brakowało mi przedstawienia życia tego małżeństwa sprzed masakry, jakiej dokonał ich syn. Jak było wcześniej, dowiadujemy się z ich wspomnień, kierowanych często huśtawką emocjonalną.

O tak, tego brakuje zdecydowanie..
Jak ktoś szuka czegoś podobnego to polecam Musimy porozmawiać o Kevinie. To jest dopiero kop emocjonalny, po którym dosyć ciężko się pozbierać. Przynajmniej moim zdaniem..

Trochę to zostało pokazane - kilka detali, które sporo mówią o całości. Rodzice śpią w osobnych łóżkach, mąż je obiad sam, bo żona przy czymś pracuje. Syn dzwoni do rodziców, matka martwi się tylko o to, czy ma pieniądze i czy się uczy. Kiedy zaczyna myśl o płatkach śniegu, matka to spłyca: mówi, że powinien wybrać inny kierunek studiów, chociaż ewidentnie widać, że syn ma coś głębszego na myśli. Ojciec po paru sekundach rozmowy mówi, że jest zmęczony i idzie spać. Między rodzicami nie ma uczuć, nie widać tego. Żyją w zgodzie, ale nie wyglądają na szczęśliwych. Można się domyślać, jak było przed wyjazdem Sama na studia: Tak samo, tylko jeszcze jedna osoba więcej.

Popieram, przez to jak wyglądało ich życie, chłopak był samotny, na studiach wszyscy byli obojetni-np kiedy konczy czytac opowiadanie-wiec jego sytuacja się nie zmieniła. Myśle, że to samotność i cieżka depresja z samotności go popchneła do myśli samobójczych, natomiast zabicie kolegow? Chec zwrocenia uwagi? Moze zemsta za odrzucenie?

No właśnie problem w tym, że za bardzo nie starają się znaleźć odpowiedzi. Koncentrują się głównie na tym, że stracili dziecko, okoliczności są raczej drugorzędne a cała sprawa z masakrą traktowana po macoszemu.